1957 yılında Amerika’nın güneyine araştırma yapmak üzere üs kuran Nasa ‘yı birgün küçük bir
kızılderili çoçuk farkeder ve koşa koşa epeyce uzakta bulunan kamplarına gidip
Büyükbabasına haber verir.
-Büyükbaba, beyaz adamlar gelmiş, aşağıdaki vadide gördüm… Çok kalabalıklar ve bir şeyler yapıyorlar.
Yaşlı kızılderili homurdanmaya başlar,belli ki epeyce sinirlenmiştir.
-Onlarla konuştun mu?
-Hayır, beni görmediler. Ben büyük
tepenin üzerinden onları izledim.
-O zaman yarın yanlarına git ve orada ne
aradıklarını sor.
Küçük kızılderili ertesi sabah yola koyulur. Üsse varır ve beyaz adamlardan birinin
yanına gidip;
-Burada ne yapıyorsunuz? diye sorar
Beyaz adamlardan birkaçı küçük kızılderilinin basını okşarlarlar, ona gülümserler ve;
-Hani geceleri gökyüzünde parlayan bir şey var ya,biz buradan onu seyrediyoruz.
-Ay’ımı?! peki ama neden?
Adamlar küçük çocuğun sorusunu yine gülümseyerek yanıtlarlar.
-İleride… çok yıllar sonra buradan oraya insanları götürebilmek ve orada yeni bir hayat
kurabilmek için… Anladın mı?
Küçük kızılderili şaşkınlığını gizlemeye çalışarak “Anladım” der ve koşa koşa uzaklaşır.
Öyle hızlı koşmuştur ki, kampa geldiğinde konuşamaz haldedir. Hemen büyükbabasının
yanına gider ve kendisine söylenenleri bir bir anlatır.
Yaşlı kızılderili torununun anlattıklarını dinledikten sonra iyice sinirlenir, bağırıp çağırmaya başlar.
Ertesi sabah yine torununu yanına çağırır , hayvan derisi üzerine kızgın bir çubukla vekendi lisanınca yazdığı not u torununa uzatarak der ki;
-Bunu al, beyaz adamlara götür ve onlara de ki;
” Bunu büyük babam gönderdi… Oraya, yani ay a gittiğinizde bunu oradakilere verecekmişsiniz”
Küçük kızılderi li kendisine söyleneni aynen yapar. Üs deki beyaz adamlardan birine notu verir, Büyük babasının söylediklerini de iletir ve yine koşar adım uzaklaşır.
Üs çalışanları, belli bölümleri yakılmış deri parçasına bakıp, bakıp saatlerce gülerler.
Ancak aradan bir kaç gün geçtikten sonra, yaşlı kızılderili nin o notla, sözde ayda yaşayanlara nasıl
bir mesaj iletmek istedigini merak etmeye başlarlar. Bu merak günden güne öylesine büyür ki,
bir tercüman çağırmaya karar verirler.
Tercüman geldiğinde herkes bir araya toplanır ve merakla beklemeye başlarlar. Bu arada gülüşmeler
hala ara ara devam etmektedir. Tercüman deri parçasını eline alır , okur ve ağlamaya başlar.
Herkez şaşkındır, gülüşmeler yerini iyiden iyiye meraka bırakmıştır.
Tercüman yaşlı gözlerini kalabalığa çevirir ve der ki;
-Not aynen şöyle;
“Bu adamlara dikkat edin, elinizden topraklarınızı almaya geliyorlar!”
0 yorum:
Yorum Gönder