Gecenin en karanlık anında, derin uykudayken bir sesle uyandım; “Öykücü!” Gözlerimi açmak istedim ama açamadım, hareket de edemiyordum. Birisi odamda dolaşıyordu. Nefes alış verişini duyabiliyordum. Başucuma yaklaştı;
“Öykücü! Benim öykümü de yazmalısın.” Öykücü? Ben miyim o? Ne zaman oldum? Oldum mu?
Soramıyorum, kas katıyım.
“Anneannem tam 87 yaşında. Yalnız yaşıyor. Kendine özgü şen kahkahaları var, hayata bağlı. Benim bestelerimi tüm dünyayla birlikte duyabilmeyi hayal ediyordu. Ben, 19 yıl, 2 ay, 4 gün yaşayabildim. Hiç tanımadığım insanlar… İnsanlar? İnsan mıydı onlar? Biliyor musun öykücü, ben küçükken en çok hain kurttan korkardım. Hani şu kırmızı başlıklı kızı yutan kurttan. Hayattayken yaşadıklarım, 19 yıl, 2 ay, 4 günlük kısmı hiçbir öyküye konu olmaya değmezdi. Ben ölümümle, ölüm şeklimle senin öykülerine konu olabilirim.
Beni çok seven birer anne ve babaya sahiptim. Beni ellerinden geldiği kadar iyi yetiştirdiler. Altı yaşından itibaren piyano dersleri aldım. Müziği çok sevdim, o da beni sevdi. Hayalimdi, tüm dünya beni müziğimle sevecekti. Kimin ne hakkı vardı beni zamansız, bu dünyanın dışına atmaya. Duydunuz, hepiniz duydunuz, haber oldum ben. Tüh dediniz, vah dediniz. Katillerime lanetler ettiniz. Sonra unuttunuz beni. Biliyor musun öykücü; ben daha âşık olmamıştım. Aşık olacaktım, aşk acısı çekecektim. Bu acıya bestelerimi saracaktım.
NEDEN? NEDEN? Söylemiş miydim? Benim anneannem tam 87 yaşında. Yalnız yaşıyor. Kendine özgü şen kahkahalarını hala atabiliyor. Bana inanıyor. Bestelerimi tüm dünyayla birlikte duymayı umut ediyor. Duyamayacak ama ben ölüyüm. Korkunç bir cinayete kurban gittim. Katillerimi hiç tanımıyorum. Katillerim, iki kişi… Hiçbir şey yapmadım ben onlara. NEDEN? NEDEN?
Şehir dışında okuyacağım ben dedim. Büyük şehirde… Çok inatçıyım. İkna ettim onları. Annem çok ağladı, beni bırakıp dönerken. Şimdi hala ağlıyordur. Babamı suçluyordur belki de. Babam desteklemişti beni, annemi o ikna etmişti. Kızına güveniyordu babam. Ben suçlu muyum? Giydiğim pantolon çok mu dardı acaba? Üstümdeki montu sezon sonundan yeni almıştım, ilk defa giyinmiştim. Kısaydı montum. 19 yıl, 2 ay, 4 gün… Dördüncü gün… NEDEN? NEDEN?
Bir insan, hiç tanımadığı, ona hiç zararı dokunmayan başka bir insanı neden… Sanırım bir belgeselde duymuştum ya da filmde; kurtlar çok aç kalırlarsa, yiyecek bir şey bulamazlarsa, sürüdeki en zayıf yavruyu yerlermiş. Bu bir ayin gibi olmalı, ilk darbeyi kim vuracak? Düşünemiyorum. Gözümün önünde kurtlardan oluşan bir halka, ortada zavallı yavru, kurtlar dönüyorlar yavrunun etrafında. Ben dokuz yaşına kadar çok hasta olurmuşum. Çok zayıf bir çocukmuşum. Ama biz insanız. İnsan? İnsanın bir tanımı var mı öykücü? Gerçek bir tanım diyorum. O tanımın içine beni bu hayattan koparanları da koymalısın.
Bak, benim tanımımı beğenecek misin: Yemini, suyunu yeteri kadar temin ediyorsa, çağın gerektirdiği konfordan yoksun değilse, cinsel ihtiyaçlarını karşılaya biliyorsa zararsız bir canlıdır. İyidir, hoştur, merhametlidir. Kaybedecek şeyleri ne kadar çoksa o kadar insandır insan. Ama bunlardan yoksunsa, kaybedecek bir şeyi yoksa dünyanın en tehlikeli canlısı olabilir. Uzak durmakta fayda var. Nasıl buldun bu tanımı? Sana anneannemden bahsetmiş miydim? Etmiştim tabi, 87 yaşında. Ben en çok anneanneme benziyorum. Onun kadar uzun yaşar mıydım sence? Bunu hiç bilemeyeceğim, kimse bilemeyecek. 19 yıl, 2 ay 4 gün sürdü yaşamım. Yaşamak istiyordum. Haksızlık bu! Haksızlık! Umutlarım öldü, hayallerim öldü. NEDEN? NEDEN?
Akşam karanlığı, eve doğru yürüyordum. Dalgındım. Yok, aslında aklımda bir melodi vardı. Hatırlamıyorum, hüzünlü bir şeydi. Eve varır varmaz notaya dökecektim onu. Hüzünlüydü. Evet, hüzünlüydü. Sanki birazdan yaşayacağım korkunç şeye… Ölüm marşı. Ah, keşke hatırlayabilseydim. Hatırlamıyorum, hiçbir şey hatırlamıyorum. Gözlerimi köhne bir evde açtım. Üşüyordum, çıplaktım, canım yanıyordu, çok canım yanıyordu. Ayağa kalkmak istedim, yer ayaklarımın altından kaydı. Gördüm onları, katillerimi. Alkol… Çok şişe vardı. Bağırdım, avazımın çıktığı kadar bağırdım. Ben bağırdıkça onlar güldüler. Anladım, beni kimse duyamazdı. O, katledilmeyi belleyen kurt yavrusu gibiydim, çaresiz. ( Kalemim kırıldı, kalemlerimiz kırıldı. Üzgünüm, çok üzgünüm) NEDEN? NEDEN?
Benim öykümü yazar mısın öykücü? Adım Azra. Şey de: Azra bu dünya da sadece 19 yıl, 2 ay, 4 gün yaşadı. Hayatının son gününde bir öykü kahramanı olmaya hak kazandı. Ama o yaşamak istiyordu, uzun yaşamak, anneannesi gibi. Hayatını daha önce hiç tanımadığı iki insan aldı. Nedenini bilmiyor. O en çok da bunu merak ediyor; NEDEN?
Bir de öykünün adı Kaybolan Kadınlar: Azra olsun. Ben kadın sayılır mıyım öykücü?” Geldiği gibi gitti, hissettim. Neden sonra kendime geldim. Gözlerimi açtım ama yerimden kalkamadım bir süre. Kanım donmuştu sanki yeniden akışkan hale geçerken vücudum karıncalanıyordu. Hava yeni yeni aydınlanıyordu. İçim çok karanlıktı. Hareket yeteneğimi kazanır kazanmaz, kızlarıma bakmaya gittim; mışıl mışıl uyuyorlardı. Azra gibi avazımın çıktığı kadar bağırmak istedim o an: NEDEN? “
ÖYKÜCÜNÜN NOTU: Beni diğer taraftan takip etmenizden gurur duydum. Ama lütfen başka öyküsünü yazdırmak isteyen olursa, benden daha yetkin birini tercih etsin. Anlayışınız için teşekkür ederim.
Konuk Yazar : GÜLCAN AKSOY
sayfanızı yeni keşfettim ve yazılarınız çok hoşuma gitti inşallah uzun yıllar paylaşımlarınıza devam edersiniz ^_^ sayfama da beklerim profil resmime tıklayıp ulaşabilirsiniz :)
YanıtlaSilSitenizi yeni fark ettim...İnsana davet sitesine de beklerim, blog ailesi olarak daha çok geniş kitlelere yayılmak bizim elimizde...Selam ve Dua ile...
YanıtlaSil